Psychiatrie

Dag iedereen,

We hebben net onze eerste week op psychiatrie in het Western Visayas Medical Centre achter de rug.
Het is voor ons toch wel een shock geweest. Psychiatrie is hier heel anders georganiseerd dan bij ons.

Het eerste dat ons opviel toen we door het ziekenhuis liepen op weg naar de psychiatrische afdeling, was dat deze toch wat weggestoken zit in de kelder helemaal achteraan het ziekenhuis. Een lange smalle donkere gang die achteraan volledig is afgezet met tralies en een poortje, met een bewaker ervoor. Een beetje onder de indruk gaan we door het poortje, en meteen komen de mannelijke patiënten naar ons toe om te kijken. De bewaker houdt ze wat op afstand, en we lopen door naar de verpleegpost. We worden voorgesteld aan de 2 verpleegkundigen van dienst, en onze dag kan beginnen. Omdat het personeel ons niet echt opvangt gaan we op een stoel zitten en beginnen wat vragen te stellen, we krijgen korte antwoorden, soms wat sarcastisch, soms wat neerbuigend. Bij de vraag aan een verpleegkundige of hij voor psychiatrie gekozen heeft begint hij te lachen en zegt dat hij dit doet omdat niemand anders het wil doen, en het loon goed is. Wat later komen we te weten dat er een rotatiesysteem is, bijna alle verpleegkundigen komen op gegeven moment voor een half jaar op psychiatrie werken. Zonder dit rotatiesysteem zou er geen verpleegkundig personeel voor deze afdeling zijn.

Op de afdeling zijn 2 grote zalen, 1 voor de mannen, en 1 voor de vrouwen. Er staan 8-10 bedden in de 2 kleine ruimten. De patiënten hebben geen kleerkast of plek voor hun persoonlijke spullen. Ze hebben een houten bed, zonder matras. Als niemand uit hun omgeving een matras of matje kan voorzien, slapen ze op de lattenbodem. In het bed zitten 2 gaten op armhoogte, en 2 op beenhoogte. Deze zijn om de patiënt vast te kunnen binden indien nodig. Jammer genoeg hebben we deze week gezien dat fixatie hier vaak voorkomt.
De kamer voor de mannen ligt vooraan. De vrouwelijke kamer ligt achteraan de afdeling, achter nog een deur die op slot kan met een bewaker ervoor. Voor hun eigen veiligheid.
Nog een deur met een bewaker verder is er een kleine isolatiekamer met 2 bedden: voor mensen met een besmetting of agressieve patiënten.
Iedere patiënt moet verplicht een watcher hebben: een familielid/kennis, of een betaald iemand, die 24 op 7 bij hen blijft.

Therapie is hier heel beperkt. Er was een ergotherapeut die zorgde voor een bezigheidstherapie ’s ochtends, en ’s namiddags. Echter heeft deze 1,5 maand geleden zijn ontslag gegeven, en ze vinden geen nieuwe ergotherapeut. Er is dus geen dagbesteding meer voor de patiënten.
We spraken ook met de psychiater van de afdeling, zij vertelde dat er per psychiater zodanig veel patiënten zijn, dat er geen tijd is voor gesprekstherapie. Ook behandeling met medicijnen schiet tekort, de patiënten hebben soms geen geld voor de medicijnen, en als er geen zijn wordt de therapie onderbroken. Ook is er soms een algemeen een tekort aan medicijnen, en ook hier geldt, als de medicijnen niet voorradig zijn wordt de therapie onderbroken. Hierdoor is de toestand van de psychiatrische patiënten heel onstabiel en onvoorspelbaar.

Er zijn vaak agressie-incidenten op de afdeling. Dit komt door verschillende factoren:
-een kleine hete ruimte
-veel patiënten dicht bij elkaar
-verveling: geen therapie, geen TV op de afdeling, geen GSM op de afdeling (moeten ze afgeven), geen frisse neus want ze mogen niet buiten, geen sport of ontspanning –> Er is niets te doen.
-elkaar irriteren: luidop zingen, roepen
-elkaar intimideren: doen alsof ze iemand gaan slaan, op een muur slaan
-soms ook vanuit ziektebeeld: vb iemand die omwille van psychose heel achterdochtig is, zich bedreigd voelt en een vuistslag geeft
-onderbroken medicatiebehandeling
–> Een agressie-incident leidt tot isolatie, ontslag of fixatie.

Doordat de situatie niet altijd veilig is mogen we niet zomaar bij de patiënten. We moeten altijd een bewaker meevragen. Echter kan deze dan zijn gebruikelijke taken niet uitvoeren, dus we moeten dit tot een minimum beperken. De onveilige situatie zorgt er ook voor dat het verpleegkundig personeel zo weinig mogelijk bij de patiënten komt. Hierdoor worden ze wat aan hun lot overgelaten, en zijn ze afhankelijk van hun watcher.

De verpleegkundige taken zijn heel beperkt:
-medicatie klaarzetten
-medicatie toedienen: 8 momenten per 24u
-patiëntendossier invullen
-opname nieuwe patiënten: papierwerk, parameters, fixatie
-ontslag patiënten
-fixatie bij onrustige of agressieve patiënten

Anders dan op onze vorige stageafdelingen hebben we hier wel al medicatie mogen klaarzetten. Niet altijd gemakkelijk om de gegevens af te lezen van de handgeschreven briefjes, en vaak is er vervangmedicatie waardoor de naam anders is. Ook hebben we glycemie mogen nemen. Er zijn niet veel andere taken op de afdeling, dus we zijn blij dat we dit mogen doen.

Al bij al is de ervaring op psychiatrie deze week redelijk somber geweest. Een enorm contrast met onze ervaringen op stage in de psychiatrie in België. De artsen geven wel zelf aan hoe ze het graag anders zouden zien, zij weten ook hoe een afdeling in vb België eruit ziet. Maar dit is in Iloilo niet haalbaar: geen geld voor een nieuwe afdeling met buitenruimte, te weinig psychiaters, geen geld voor preventie, het laattijdig hulp zoeken door de patiënt en familie, te weinig gemotiveerd personeel voor de afdeling, het taboe rond geestelijke gezondheidszorg, onvoldoende beschikbaarheid van medicatie, geen geld om een ergotherapeut een goed loon te betalen.
We hebben ons met momenten al machteloos gevoeld, en sommige zaken waren moeilijk om te zien.

Een lichtpuntje waren de studenten verpleegkunde van een lokale school, zij lopen deze week ’s ochtends een uurtje stage op psychiatrie. Zij nemen de parameters, en ze doen een dansje met de patiënten, ook krijgen ze een paar minuten om de patiënten te bevragen. Hier hebben we telkens bij aangesloten. Ook hebben we kennis gemaakt met een verpleegkundige die toch een hart voor de patiënten hier heeft. Ook hij heeft niet voor deze afdeling gekozen, hij staat normaal op de spoedafdeling en is door een administratiefout op psychiatrie terechtgekomen. Echter is hij wel respectvol naar de patiënten, en hij betrekt ons ook bij zijn activiteiten op de afdeling. Tijdens zijn dienst hebben we de medicatie mee mogen klaarzetten en glycemie mogen nemen.

We zouden nog veel meer kunnen schrijven over onze ervaringen deze week, maar het is reeds een lange blog geworden.
Komende week staan we ook nog een week op psychiatrie en gaan we op dinsdag een dag meedraaien op de outpatiënt psychiatrie, dit zullen we uitleggen in een volgende blog.

Groetjes, Veerle en Danaë