Vannacht (voor mij toch) terwijl we lagen te slapen heb ik veel lieve berichten gekregen om mij een goede terugreis te wensen.
Ik wil daar graag op terugsturen maar nu zijn jullie allemaal aan het slapen 🙂
Vandaar even hier een berichtje. Het is hier nu 08:16, en het wordt een vertrek op Fillipijnse wijze, met een stroomonderbreking. Ik wou juist gaan douchen toen de stroom uitviel. Danaë heeft de ogen al open maar is nog niet wakker. Ik eet een koud ontbijt, want geen stroom 😀
Onze koffers zijn gepakt en om 12:30 lokale tijd nemen we de taxi naar de luchthaven van Iloilo. Om 15:30 lokale tijd vliegen we naar Manilla, we landen (nog steeds) zaterdag om 16:45. Hier hebben we een wachttijd van ongeveer 5u.
In Manilla vertrekt onze vlucht zaterdag om 22:00 (lokale tijd dus -7u voor Belgische tijd), en we landen zondag om 05:55 in Istanbul (ook lokale tijd, dus -2u voor Belgische tijd). Deze vlucht duurt 13u. Hier wachten we 3u op de volgende vlucht.
Om 08:45 zondag vertrekken we in Istanbul (ook lokale tijd, en we landen zondag om 10:20 in Brussel. Deze vlucht duurt 3,5u.
Een beetje ingewikkeld met de verschillende tijdszones 🙂 In totaal zitten we 18u op het vliegtuig en zijn we 32u onderweg.
Het zal, wanneer we landen in België, een 28°C kouder zijn dan in Iloilo.
We hebben hier veel gezien en meegemaakt, veel leuke mensen leren kennen, een ervaring om nooit meer te vergeten.
Groetjes aan iedereen en tot binnenkort 🙂
Groetjes, Veerle (Gratis foto met koffers en slaaphoofd) 😀
Zoals jullie reeds konden lezen verblijven we in een huis in Iloilo-stad. We verblijven hier met 22 studenten. Dit aantal wijzigt iedere week (er gaan er iedere week naar huis, en er komen nieuwe studenten bij). Zo’n groot ‘gezin’ vraagt wel wat organisatie en mankracht. Deze week willen we de mensen van Work The World aan jullie voorstellen. We hebben hen de voorbije maand beter leren kennen, en een band met hen opgebouwd.
Het huis wordt bewaakt door 2 security guards: Jeanel en Aaron. Zij zorgen ervoor dat we veilig zijn in het huis. Dit doen ze op verschillende manieren. Ze zorgen ervoor dat er niemand kan binnendringen op het terrein. Hiervoor bekijken ze de beelden van de beveiligingscamera’s en ze patrouilleren in en rond het huis. Maar zorgen voor veiligheid gaat voor hen verder dan dat. Ook muggen weghouden door ventilatoren aan te zetten (muggen houden niet van tocht). Ze doen tijdens hun ronde ’s avonds ook overal de lichten aan (valrisico beperken :p ). Ze zorgen ook voor zo veel mogelijk veiligheid wanneer we een taxi of busje nemen. Wanneer we willen vertrekken bellen zij een taxi en ze schrijven de nummerplaat op. Ze zeggen ook tegen de taxichauffeur waar we heen willen. Bij verre verplaatsing met een busje nemen ze ook een foto van het rijbewijs. Wanneer we bij het huis aankomen met een taxi nemen ze ook een foto van de nummerplaat en ze controleren of we niets hebben laten liggen. En zoals echte gentlemen doen ze steeds de deur van de taxi en de poort van het huis voor ons open 🙂
Wanneer we doorheen het huis lopen komen we ook steeds Rudiely of Gleeziel tegen. Zij zijn de housekeepers. Rudiely werkt sinds 2014 bij WTW, Gleeziel sinds 2016. Zij zorgen ervoor dat het huis netjes is. Wanneer we terugkomen van onze stage hebben zij steeds ons bed opgemaakt, pyjama opgeplooid, en Danaë haar olifant in een leuke positie gezet. Rudiely doet ook herstellingen in het huis, zo zorgde hij ervoor dat onze krakende slaapkamerdeur gesmeerd werd. Het is altijd leuk om hen beide tegen te komen. Rudiely heeft ons ook geholpen om onze trip naar Antique te plannen. Ook heeft hij mee de activiteit in het lokale schooltje mee begeleidt samen met Badge (die we wat verder in deze blog voorstellen).
Voor en na onze placement hebben we natuurlijk veel honger. Gelukkig zijn er 2 heel goede en vriendelijke chefs in het huis: Gerry en Junray. Gerry toont zijn kookkunsten sinds 2013 aan de WTW studenten, Junray sinds 2015. Zij voorzien zowel Fillipijns eten als wereldkeuken. Ze zorgen niet enkel voor een voedzame maaltijd maar houden ook rekening met allergieën en dieetvoorkeuren. Zo is het geen probleem om hier glutenvrij, vegetarisch, veganistisch,… te eten. Ook maken ze steeds meer dan voldoende. De overschot gaat in de koelkast en kunnen we de dag erna opeten of meenemen op stage als lunch. Ze zijn ook heel bedreven in het maken van desserts, we hebben hier al lekkere brownies, wortelcake, bananabread gegeten. Er is ook regelmatig vers fruit reeds gesneden zodat we het maar te nemen hebben: pompejo, watermeloen, mango,… Ook een early breakfast wanneer we vroeger op stage wouden vertrekken dan de andere studenten was geen probleem. Op donderdag voorzien ze steeds een lekkere BBQ. We hebben ook 2 keer frietjes gekregen <3 Enkele foto’s met het heerlijke eten. (We kunnen niet elk gerecht er op zetten maar zo kunnen jullie wat meegenieten van het eten dat wij hebben gegeten.)
Het hele gebeuren in het WTW-huis, ons verblijf in de Fillipijnen, en onze stages worden in goede banen geleid door het team van Joy, Pau en Badge. Joy werkt bij WTW sinds 2016. Ze is begonnen als Assistent Programme Manager, waarna ze in 2022 gepromoveerd is tot Programme Manager. Zij coördineert het personeel in het huis: administratief, keuken, housekeepers en bewaking. Zij onderhoudt ook de goede relatie met de ziekenhuizen waarmee WTW samenwerkt. Ze ondersteunt studenten waar ze kan. Ze zorgt ervoor dat het WTW-Iloilo programma vlot verloopt. Ze vindt het leuk om contact te hebben met studenten van verschillende landen, met elk hun eigen attitude, persoonlijkheid en achtergrond. Zo kan ze meer leren over culturen die verschillen van de Fillipijnse cultuur. Zij heeft ons aan het begin van de 3e stageweek naar het Western Visayas Medical Centre gebracht en ons daar rondgeleid. Pauline aka Pau is de Assistent Programme Manager. Ze doet dit sinds een jaar. Zij helpt de studenten en ondersteunt hen, zowel op stage, als op ieder ander aspect tijdens het verblijf in de Fillipijnen. Ze wil vooral onze lokale gids en vriend zijn. Zij kwam ons halen van de luchthaven en heeft ons rondgeleid in het West Visayas State University Medical Centre. Ook heeft ze ons ook geholpen om onze trip naar Gigantes eilanden en Antique te plannen. Badge is the Programme representative van WTW Iloilo. Zij ondersteunt Joy en Pau bij hun taken. Dit vooral door hulp bij activiteiten en administratief werk. Zij helpt ook studenten in het ziekenhuis en in het huis wanneer we hulp nodig hebben. Zij heeft ons op onze eerste maandag rondgeleid in Iloilo, ons belangrijke of leuke (herkennings)punten laten zien, ons met een Jeepney en Trycicle leren meerijden, en ons ons eerste local food leren kennen. Dankzij haar weten we dat we dankzij ‘use the force’ (stop-hand-gebaar) te gebaren naar de auto’s, deze meer geneigd zijn om te stoppen om ons over te laten (voetgangers hebben hier geen voorrang). Toen de auto’s hierdoor stopten en we zo veilig aan de overkant waren zei ze: ‘see now you’re a Jedi’. 😀
We zijn hier heel goed begeleid geweest op alle vlakken, en bij problemen konden we steeds bij iedereen terecht. Zo hadden we een warm nest weg van huis. We gaan het hier nog missen!
Een stage in het buitenland is toch iets speciaals. We nemen jullie graag even mee doorheen onze stage en onze opdrachten hier in Iloilo.
Voor ons vertrek naar de Fillipijnen hebben we een bundeltje stage-opdrachten gekregen. Op voorhand hebben we bekeken hoe we het thuisfront informeren (dit was opdracht 1). We hebben gekozen voor deze blog en facebook. Ook hebben we voor opdracht 2 in de week voor ons vertrek informatie opgezocht over 1 thema dat te maken heeft met de gezondheidszorg, gezondheidsprobleem of cultuur in de Fillipijnen. We hebben toen over dit thema ons standpunt neergeschreven.
De andere opdrachten zitten mee verweven in onze stage in de Fillipijnen zelf.
Hoe zien onze weken er nu eigenlijk uit?
Iedere avond voor stage: We maken onze tassen klaar. We moeten hier ook ons eigen beschermingsmateriaal meenemen: faceshield, handschoenen, schort, FFP2-maskers, haarnetje en handontsmetting. Wanneer onze set niet meer volledig is, moeten we deze zelf aanvullen.
Iedere ochtend (ma-vrij): De wekker gaat om 06:00. We delen onze kamer en dus ook de badkamer met 3 studenten. We moeten dus steeds goede afspraken maken, zodat iedereen zich snel kan klaarmaken. Daarna gaan we ontbijten in de grote eetruimte, samen met alle andere studenten. De beginuren van de stage hangen af van de afdeling. De medische studenten kiezen hun uren zelf, wij proberen de uren van de afdeling te volgen. Dit is echter niet altijd mogelijk, want shiften duren hier vaak meer dan 12u. Afhankelijk van het beginuur vragen we aan onze bewaker om een taxi voor ons te bellen. Deze proberen we te delen met andere studenten om de kosten wat te delen, en het is ook ecologischer 🙂 Wanneer we aankomen op stage gaat iedereen naar zijn afdeling. Wij staan deze week op psychiatrie, en enkel wij 2 staan daar. Verpleegkundigen hebben hier niet veel taken, ze doen de medicatiebedeling, heel veel administratie, opname en ontslag van patiënten en overleggen met de artsen. (Lees er meer over op onze blog over Psychiatrie). Aangezien wij geen stilzitters zijn, zoeken we steeds manieren om aan de slag te gaan tijdens deze stage. Dit doen we door studenten te volgen, instructeurs aan te spreken, met verpleegkundigen mee te lopen, met psychiaters te praten en mee zoveel mogelijk rondes op de afdeling te doen. We krijgen hier ook kans om medicatie klaar te zetten en glycemies te nemen. Wanneer we kans hebben, en er vb studenten/instructeurs met de patiënten gaan praten, dan gaan we telkens mee en vertalen zij ook waar nodig. Ook proberen we zicht te krijgen op andere afdelingen en daar mee te volgen, vb OK, Medische beeldvorming, consultaties. De dag gaat telkens wel redelijk snel voorbij. Op het einde van de stagedag laten we ook onze uren ondertekenen. Omwille van de taalbarrière moeten we geen dagevaluaties laten invullen op dienst. We hebben wel weekevaluaties, die er anders uitzien dan de gebruikelijk tussentijdse evaluaties voor de stagementoren in België, voor de buitenlandse stage zijn deze vereenvoudigd met een kruisjessysteem. Er is wel ruimte op de formulieren om per OLOD algemeen feedback te geven. Daarna vragen we aan de bewaker aan de uitgang van het ziekenhuis om een taxi te bellen en gaan we terug naar het Work the World huis.
Iedere avond (ma-vrij): Na onze stage nemen we eerst een douche om de werkdag, het hete weer, en het zweet van ons af te spoelen. Momenteel hebben we hier ook het El-Nino effect. Hierdoor is het heel warm, en doordat de lucht heel droog is, en er geen wind is voelt het nog heter aan. Het wordt morgen 35°C met gevoelstemperatuur boven de 42°C. Ook de Fillipino’s hebben het lastig bij deze temperaturen, en de hitte zit spijtig genoeg overal binnen. Daarna nemen we even een snack en bespreken we de dag met elkaar, en met de andere studenten. Hierna zonderen we ons af om aan onze schoolopdrachten te beginnen. Net zoals in België hebben we een dagreflectie om in te vullen, deze is vaak wat anders dan in België, omdat we hier minder technieken uitvoeren, maar wel veel uitdagingen hebben op vlak van communicatie en er veel gevoelens gepaard gaan met hoe de zorg hier vaak wordt uitgevoerd. Hierdoor is de dagelijkse reflectie vrij uitgebreid. We hebben geen werkdocument klinisch redeneren om in te vullen, aangezien we geen bed-aan-bed begeleiding hebben door een leerkracht en het ook niet evident is om informatie op te zoeken in de handgeschreven dossiers die vaak gedeeltelijk in Hiligaynon zijn. Ook is er niet vaak een goede voorgeschiedenis terug te vinden. Onze opdrachten kaderen vooral binnen OLOD 5. We hebben een lijst met vragen waarop we tijdens onze stage een antwoord moeten formuleren. Hiervoor mogen we personeel, mensen in het werkveld ondervragen, alsook andere betrouwbare bronnen raadplegen, en deze formuleren volgens de APA-normen. Het is vooral met deze opdrachten, de blog, en de zelfreflecties dat we tijdens de week ’s avonds bezig zijn. We proberen dit altijd tijdens de week reeds af te ronden zodat de weekends vrij blijven. Het is niet altijd gemakkelijk om 11.000km van huis te zijn, weg uit de vertrouwde omgeving, met weinig privacy in het huis. Ook is het uurverschil soms lastig, we hebben momenten nood aan eens sturen met iemand thuis, maar vaak zijn jullie dan aan het slapen. Aangezien we ons gezin/familie/partner/vrienden al heel lang moeten missen, bellen we ook iedere avond voor het slapengaan naar huis <3 Tussen 21:00 en 22:00 gaan we slapen. Tenzij we persé de blog af willen hebben, dan is het ook wel eens later.
Tijdens de week wassen we onze kledij en werkpakken. Dit doen we ofwel op de ouderwetse manier in een wastobbe met water en zeep en schrobben maar, of we wandelen te voet naar een lokale wasserij.
In Iloilo gebeurt bijna alles met contant geld. Hierdoor moeten we vaak op zoek naar een bank om geld af te halen. Dit kan met onze kaart niet bij alle banken, en soms zijn de automaten defect. Ook lopen we soms tegen lokale limieten aan om geld af te halen, maar dan helpen we elkaar uit de nood.
We krijgen ook regelmatig een vragenlijst van Work The World om in te vullen, en er zijn ook gesprekken.
Vrijdagavond: Tijd om ons weekend voor te bereiden. Onze uitstap laten we steeds afhangen van hoe moe we zijn van de week stage bij deze hete temperaturen. In de ziekenhuizen is het ook heel warm, en hier worden ook nog steeds FFP2-maskers gedragen. We zijn na iedere stagedag steeds heel moe en suf. En naar het einde van de week toe hebben we vooral het gevoel dat we veel extra slaap nodig hebben. Echter willen toch ook het eiland hier verkennen, het zou zonde zijn om deze kans te laten liggen. In ons eerste weekend hebben we de jetlag proberen wegslapen, en zijn we in Iloilo stad gebleven. Dit gaf ons ook de mogelijkheid om nog administratie in orde te brengen. Het rustige weekend heeft ons veel deugd gedaan. In het 2de weekend waren we van onze jetlag vanaf, en hebben op zaterdag een daguitstap gedaan met korte verplaatsingstijd zodat we eerst konden bijslapen. Op zondag hebben we het wat verder weg gezocht, en moesten we per enkele rit 5 uur rijden. Afgelopen weekend hebben we een verre uitstap (4u enkele rit) met overnachting gedaan omdat het ons laatste weekend in Iloilo is.
Wanneer we terug in België zijn: We reflecteren over 3 onderwerpen naar keuze uit een lijst die in onze bundel staat. Bij elk van deze onderwerpen denken we na over onze gevoelens, welbevinden, verloop van de samenwerking, uitvoering, resultaat. We hebben ook de opdracht om aan te geven wat er aangenaam, moeilijk en verrassend was. Ook engageren we ons om na afstuderen eventueel te komen vertellen op infomomenten voor nieuwe kandidaten.
Vandaag stonden we op de outpatiënt facility van de Psychiatrie (consultaties een paar straten verder) en ook morgen mogen we daar een dag meelopen, hier bloggen we morgen over 🙂
We hebben net onze eerste week op psychiatrie in het Western Visayas Medical Centre achter de rug. Het is voor ons toch wel een shock geweest. Psychiatrie is hier heel anders georganiseerd dan bij ons.
Het eerste dat ons opviel toen we door het ziekenhuis liepen op weg naar de psychiatrische afdeling, was dat deze toch wat weggestoken zit in de kelder helemaal achteraan het ziekenhuis. Een lange smalle donkere gang die achteraan volledig is afgezet met tralies en een poortje, met een bewaker ervoor. Een beetje onder de indruk gaan we door het poortje, en meteen komen de mannelijke patiënten naar ons toe om te kijken. De bewaker houdt ze wat op afstand, en we lopen door naar de verpleegpost. We worden voorgesteld aan de 2 verpleegkundigen van dienst, en onze dag kan beginnen. Omdat het personeel ons niet echt opvangt gaan we op een stoel zitten en beginnen wat vragen te stellen, we krijgen korte antwoorden, soms wat sarcastisch, soms wat neerbuigend. Bij de vraag aan een verpleegkundige of hij voor psychiatrie gekozen heeft begint hij te lachen en zegt dat hij dit doet omdat niemand anders het wil doen, en het loon goed is. Wat later komen we te weten dat er een rotatiesysteem is, bijna alle verpleegkundigen komen op gegeven moment voor een half jaar op psychiatrie werken. Zonder dit rotatiesysteem zou er geen verpleegkundig personeel voor deze afdeling zijn.
Op de afdeling zijn 2 grote zalen, 1 voor de mannen, en 1 voor de vrouwen. Er staan 8-10 bedden in de 2 kleine ruimten. De patiënten hebben geen kleerkast of plek voor hun persoonlijke spullen. Ze hebben een houten bed, zonder matras. Als niemand uit hun omgeving een matras of matje kan voorzien, slapen ze op de lattenbodem. In het bed zitten 2 gaten op armhoogte, en 2 op beenhoogte. Deze zijn om de patiënt vast te kunnen binden indien nodig. Jammer genoeg hebben we deze week gezien dat fixatie hier vaak voorkomt. De kamer voor de mannen ligt vooraan. De vrouwelijke kamer ligt achteraan de afdeling, achter nog een deur die op slot kan met een bewaker ervoor. Voor hun eigen veiligheid. Nog een deur met een bewaker verder is er een kleine isolatiekamer met 2 bedden: voor mensen met een besmetting of agressieve patiënten. Iedere patiënt moet verplicht een watcher hebben: een familielid/kennis, of een betaald iemand, die 24 op 7 bij hen blijft.
Therapie is hier heel beperkt. Er was een ergotherapeut die zorgde voor een bezigheidstherapie ’s ochtends, en ’s namiddags. Echter heeft deze 1,5 maand geleden zijn ontslag gegeven, en ze vinden geen nieuwe ergotherapeut. Er is dus geen dagbesteding meer voor de patiënten. We spraken ook met de psychiater van de afdeling, zij vertelde dat er per psychiater zodanig veel patiënten zijn, dat er geen tijd is voor gesprekstherapie. Ook behandeling met medicijnen schiet tekort, de patiënten hebben soms geen geld voor de medicijnen, en als er geen zijn wordt de therapie onderbroken. Ook is er soms een algemeen een tekort aan medicijnen, en ook hier geldt, als de medicijnen niet voorradig zijn wordt de therapie onderbroken. Hierdoor is de toestand van de psychiatrische patiënten heel onstabiel en onvoorspelbaar.
Er zijn vaak agressie-incidenten op de afdeling. Dit komt door verschillende factoren: -een kleine hete ruimte -veel patiënten dicht bij elkaar -verveling: geen therapie, geen TV op de afdeling, geen GSM op de afdeling (moeten ze afgeven), geen frisse neus want ze mogen niet buiten, geen sport of ontspanning –> Er is niets te doen. -elkaar irriteren: luidop zingen, roepen -elkaar intimideren: doen alsof ze iemand gaan slaan, op een muur slaan -soms ook vanuit ziektebeeld: vb iemand die omwille van psychose heel achterdochtig is, zich bedreigd voelt en een vuistslag geeft -onderbroken medicatiebehandeling –> Een agressie-incident leidt tot isolatie, ontslag of fixatie.
Doordat de situatie niet altijd veilig is mogen we niet zomaar bij de patiënten. We moeten altijd een bewaker meevragen. Echter kan deze dan zijn gebruikelijke taken niet uitvoeren, dus we moeten dit tot een minimum beperken. De onveilige situatie zorgt er ook voor dat het verpleegkundig personeel zo weinig mogelijk bij de patiënten komt. Hierdoor worden ze wat aan hun lot overgelaten, en zijn ze afhankelijk van hun watcher.
De verpleegkundige taken zijn heel beperkt: -medicatie klaarzetten -medicatie toedienen: 8 momenten per 24u -patiëntendossier invullen -opname nieuwe patiënten: papierwerk, parameters, fixatie -ontslag patiënten -fixatie bij onrustige of agressieve patiënten
Anders dan op onze vorige stageafdelingen hebben we hier wel al medicatie mogen klaarzetten. Niet altijd gemakkelijk om de gegevens af te lezen van de handgeschreven briefjes, en vaak is er vervangmedicatie waardoor de naam anders is. Ook hebben we glycemie mogen nemen. Er zijn niet veel andere taken op de afdeling, dus we zijn blij dat we dit mogen doen.
Al bij al is de ervaring op psychiatrie deze week redelijk somber geweest. Een enorm contrast met onze ervaringen op stage in de psychiatrie in België. De artsen geven wel zelf aan hoe ze het graag anders zouden zien, zij weten ook hoe een afdeling in vb België eruit ziet. Maar dit is in Iloilo niet haalbaar: geen geld voor een nieuwe afdeling met buitenruimte, te weinig psychiaters, geen geld voor preventie, het laattijdig hulp zoeken door de patiënt en familie, te weinig gemotiveerd personeel voor de afdeling, het taboe rond geestelijke gezondheidszorg, onvoldoende beschikbaarheid van medicatie, geen geld om een ergotherapeut een goed loon te betalen. We hebben ons met momenten al machteloos gevoeld, en sommige zaken waren moeilijk om te zien.
Een lichtpuntje waren de studenten verpleegkunde van een lokale school, zij lopen deze week ’s ochtends een uurtje stage op psychiatrie. Zij nemen de parameters, en ze doen een dansje met de patiënten, ook krijgen ze een paar minuten om de patiënten te bevragen. Hier hebben we telkens bij aangesloten. Ook hebben we kennis gemaakt met een verpleegkundige die toch een hart voor de patiënten hier heeft. Ook hij heeft niet voor deze afdeling gekozen, hij staat normaal op de spoedafdeling en is door een administratiefout op psychiatrie terechtgekomen. Echter is hij wel respectvol naar de patiënten, en hij betrekt ons ook bij zijn activiteiten op de afdeling. Tijdens zijn dienst hebben we de medicatie mee mogen klaarzetten en glycemie mogen nemen.
We zouden nog veel meer kunnen schrijven over onze ervaringen deze week, maar het is reeds een lange blog geworden. Komende week staan we ook nog een week op psychiatrie en gaan we op dinsdag een dag meedraaien op de outpatiënt psychiatrie, dit zullen we uitleggen in een volgende blog.
Vandaag hebben we een lokale vrucht geproefd, lansones.
Een beetje terughoudend eerst, we dachten dat het misschien knollen of kleine papatjes konden zijn. Maar het lag in een fruitmand, dus zou toch fruit moeten zijn.
Danaë was de durver en heeft als eerste een vrucht ontleedt en geproefd. Het vruchtvlees voelde toch wat raar aan 😁 Maar toen Danaë goedkeurend mmmmm lekker zei, heeft Veerle het ook aangedurfd.
Lekkere vrucht, smaakt een klein beetje als lychee maar dan iets zuurder.
Men gebruikt hier de hele boom, schors, schil, vruchtvlees, pitten via allerhande verwerkingen voor vanalles: buikloop, koorts, schorpioensteken, tegen muggen,…
Maar wij beperkten ons tot het smullen van de vrucht ❤️
Enkele maanden geleden begonnen we met het specifieker plannen van de buitenlandse stage. Niet enkel de stage-gerelateerde zaken, maar ook eventuele uitstappen. Bij het opzoeken van plekjes die de moeite waard zijn kwamen we Isla de Gigantes tegen. De prachtige foto’s deden ons zin krijgen om een uitstap te plannen naar deze eilanden. Eens we hier aankwamen konden we niet wachten om dit op onze to-do-lijst te zetten. Dit weekend was het dan eindelijk zo ver!!
Islas de Gigantes is een eilandengroep die ten oosten van het eiland van Iloilo ligt. Van Iloilo naar Bancal Port Carles is het eerst 146km rijden (4u). Bij de uitstap vaar je met een boot ongeveer een uur naar het eerste eiland, en dan vervolgens van eiland naar eiland om deze te bezichtigen.
Enkele dagen op voorhand: De uitstap moet geboekt worden via de facebookpagina van de tour-organisator. Veerle stuurt via messenger berichten om informatie te vragen, en krijgt antwoorden in het Engels (handig). Maar wanneer ze berichten stuurt om effectief te reserveren komen de antwoorden plots via sms in het Hiligaynon (niet zo handig). Na wat hulp en vertaling te vragen aan onze bewaker wil ze een antwoord sturen, maar omdat we een all-data pakket van een Fillipijnse operator hebben, kunnen we niet smssen (absoluut niet handig). Met wat hulp van een medestudente die haar GSM aanbiedt komt het uiteindelijk toch goed en kunnen we op het nippertje toch nog net op tijd boeken om mee te mogen.
Zaterdagavond/nacht: 20:50 We gaan nog even snel onze blog schrijven over onze uitstap naar Guimaras. We spreken af dat dit niet langer dan 10 minuten mag duren, want we moeten er vroeg uit. 22:00 Nog steeds bezig met de blog 😀 22:30 Bedtijd. Binnen 5u30 moeten we opstaan voor deze dagtrip, spannend! 23:30 Nog steeds wakker door gezonde stress 😀 00:00 Danaë ligt al goed in slaap, Veerle nog steeds wakker. Er komt ook nog een sms binnen van de chauffeur van ons busje dat hij ons om 04:00 komt ophalen en om zeker klaar te staan, maar ook hier kan Veerle dus niet op antwoorden. Extra stresske. 01:00 Veerle nog steeds wakker. 02:00 Danaë terug wakker voor een stress-wc-bezoek. 02:30 Danaë is haar oordoppen kwijtgespeeld in bed en de airco maakt veel lawaai. De zoektocht kan beginnen. 03:00 Beide dames slapen eindelijk allebei! 03:30 Sh*t, wekker 😀
04:00: Het busje komt ons halen. Een busje delen met 12 mensen zou ons 1400 pesos (24euro) kosten. We hebben uiteindelijk een privé busje geboekt, zodat we de zetels voor onszelf hebben, en nog wat kunnen slapen of onze benen languit kunnen leggen. Dit kostte meer, 8000 pesos (136euro) voor ons beide en heen-en terugrit inbegrepen. Achteraf gezien, echt de moeite waard, want er was amper beenruimte, en het waren heel smalle zetels, het zou niet goed geweest zijn voor onze benen om 4u zo te zitten! Omdat slapen onze sterkste kant niet is, hebben we uiteindelijk niet geslapen in het busje. Zucht. We zagen gelukkig wel een mooie zonsopgang.
07:20: We komen aan in Bancal Port Carles, waar we eerst overdonderd worden door de vislucht, en door verkopers van allerhande souvenirs en benodigdheden voor een boottocht. Hierna registreren we ons voor de uitstap. Waarna we nog een uurtje wachten in de wachtruimte.
08:30: Onze naam wordt afgeroepen!! We mogen naar de boot! Spannend!! Het was een avontuurlijk loopplankje van daar beneden tot in de boot.
09:00 We vertrekken! We hebben wat pech met de weersomstandigheden onderweg, er komt veel wind opzetten, stevige golven en het is vrij fris. In het half open bootje wordt Danaë non-stop natgesproeid door golven die tot in de boot komen. Haar kleedje was drijfnat, en het zoute water deed op den duur pijn aan de huid. We werden heel stevig door elkaar geschud. Ik zat aan een iets betere kant, en we spreken af dat we na de volgende stop eens van kant wisselen zodat ze wat kan opdrogen. Een heel eind verder zien we een eiland liggen waarboven de zon volop schijnt, we hopen dat dat het eiland is waar we naartoe gaan. 09:40 Achter ons is het nog zwaar bewolkt, maar zee wordt wat kalmer, boven ons klaart het op en we gaan richting zonneschijn 🙂 Danaë wordt wel nog altijd gedouched.
Hieronder is enkele foto van deze trip gefotoshopt of met filter of zo, het was overal gewoon echt zo mooi 😀
09:50 We komen aan op het eerste eiland: Pulupandan. Het is hier lekker warm en zonnig. Danaë haar kleedje kan wat drogen 🙂 Op dit eiland zijn leuke kleine bouwwerkjes met stenen en schelpen gemaakt. Heel leuk om foto’s mee te nemen. Ook kunnen we hier eten of drinken kopen, maar omdat we het veilig willen houden hebben we zelf snacks en drinken bij. Van hier hebben we ook mooi zicht op eilanden in de verte (laatste foto).
10:50 Na een 20 minuutjes varen komen we aan op Cabugao Gamay. Dit eiland wordt ook wel selfie-island genoemd, omdat er een specifieke plek op de berg is waar mensen foto’s nemen. Wanneer je Islas de Gigantes googeld krijg je ook vooral foto’s van dit uitzicht te zien. Een groot deel van onze tijd op dit eiland hebben we gespendeerd aan het beklimmen van de berg via een veel te gammele trap (niet altijd goed voor het hart). Gelukkig zijn er tijdens de klim naar boven ook vele prachtige uitzichten over zowel het eiland als het helderblauwe water <3
11:50 We varen ongeveer een kwartiertje en komen aan op Bantigue sandbar. Dit is heel lange smalle zandbank. Enkel bij laagtij ligt deze boven water. Toen wij er aankwamen lag ze deels onder water. Als je de hele lengte zou afstappen ben je 5 à 10 minuten onderweg. Vroeger bestond deze zandbank uit hagelwit zand, maar na passage van typhoon Yolanda is de kleur veranderd, en Bantigue heeft nog steeds zijn oorspronkelijke kleur niet terug. Een deel van de zandbank stond onder water, dus we konden niet tot het einde stappen. Hier hebben we maar 10 minuten doorgebracht, het was een heel korte tussenstop. Op de foto’s staat het einde van de zandbank en het zicht vanop richting de zee.
12u30 Na een half uur varen komen we aan op Antonia Beach. Dit is een eiland met palmbomen, een mooi wit strand en ook weer helderblauw water. Hier hebben we wat rondgewandeld, en terwijl Veerle schelpen zocht (en een mooie vond), trok Danaë een reeks selfies <3
13:30 Na een klein half uurtje varen komen we aan op Lantangan beach. Hier hadden we een flashback naar België, want de hemel betrok en het begon te regenen. Onze boot moest ver voor de kust reeds voor anker gaan. Aan de boot zelf stond Danaë tot bovenaan de billen onder water. Veerle tot boven de navel 😀 Maar we waden in de regen de afstand tot aan het strand met extra veel gegiechel en plezier. Tijd voor de lunch! In het dagpakket van de toer zat lunch inbegrepen: zeevruchten, vis, gamba’s, rijst, en als dessert watermeloen. Echter waren er medestudenten vorige week ziek geworden na het eten van de zeevruchten op deze toer, en Veerle is vegetariër. Hierdoor hebben we de zeebewoners niet opgegeten. Er was voor ons een kommetje groenten en rijst voorzien. Veerle probeerde verse kokosmelk: lekker! Dit voedsel bleek veilig genoeg, want we zijn niet ziek geworden. Gelukkig was het slechte weer van heel korte duur, want na de lunch was de bui al bijna volledig voorbij getrokken. De rechterkant van het eiland nog in het slechte weer, in ’t midden al wat lichter , en een paar seconden later kwam links de zon er alweer door 🙂
14:40 Op 5 minuten varen van Lantangan Beach ligt Tanke lagoon, hier hebben we een stop gedaan, en wie wou kon cliff diven. Dit was het laatste eiland van de tour. Quote Danaë: “We kregen te horen dat we op deze plek konden cliff diven, ik heb even getwijfeld, maar heb het uiteindelijk toch gedaan. Het was een pijnlijke tocht op de rotsen, want ik had enkel slippers mee en die heb ik uitgedaan voor de rotsbeklimming. Voor de sprong was mijn hart echt hard aan het kloppen. Het was gelukkig een goede landing, geen pijn, alleen veel zout water in alle hoofdopeningen. Heel blij dat ik het gedaan heb. Ik was de enige van ons reisgezelschap die het gedurfd heeft. Mensen vonden mij moedig en waren mij van beneden aan het toejuichen.” –> Wie zoekt die vindt: Danaë op de rotsen 😀 We plaatsen een filmpje van het cliff diven op de facebookpagina Danaë.
16:30 De boottocht terug naar de haven van Bancal Port Carles duurt meer dan een uur. Bijna iedereen op de boot slaapt, behalve wij, want wij hebben dus blijkbaar problemen met slapen. We babbelen en genieten van het uitzicht, en de stilte op de boot. De zee is kalm. In de verte zien we heel donkere wolken, op het vasteland is het vast hard aan het regenen. Wanneer we bijna in de haven zijn wordt de dame op het bankje voor ons wakker en ze biedt ons mochi aan. We vinden het heel lekker en vragen waar ze het gekocht heeft. We krijgen haar hele zakje 😀 En zo zitten we in de boot in het avondzonnetje bij terug een heldere hemel nog wat laatste zon te pakken op onze snoet, en mochi te smikkelen.
20:30 Na een autorit van 4 uur komen we terug aan in het huis. En zoals gebruikelijk hebben we ook op de terugrit niet geslapen. We kunnen er gelukkig om lachen. We vallen bijna om van de slaap, maar eten toch een bordje pasta, klaargemaakt door de koks in het huis, en nemen een lekkere douche om alle zand van ons te spoelen.
21:30 Onze tas klaarmaken voor onze eerste dag op Psychiatrie in Western Visayas Medical Centre.
21:45 Als een blok in slaap: we kunnen het wel blijkbaar 🙂
In de eerste week van ons verblijf hier hebben we op donderdag een dag vrijwilligerswerk gedaan. Deze namiddag werd georganiseerd door WTW en was vrijblijvend om mee te doen. Zij willen met hun activiteiten iets geven aan de lokale gemeenschap, of ons verder onderdompelen in de cultuur van Iloilo of de Fillipijnen. Veerle en ik zijn hier meteen op ingegaan.
Het was een namiddag volleybal met de kinderen van een lokaal schooltje. De kinderen hebben zich goed geamuseerd, en hebben veel gelachen. Ook wij hebben ons goed geamuseerd. Danaë sportief met de volleybal en Veerle wat rustiger aan de zijkant met de kinderen door verhaaltjes te vertellen aan de meer teruggetrokken kindjes. Het was een warme maar plezante dag.
Vandaag, zaterdag hebben we een dagtrip naar Guimaras gedaan. Guimaras is een provincie van de Fillipijnen, en het is tevens een eiland (zie kaartje)
Onze dag is begonnen met uitslapen :p Voor Danaë tot 8u en voor Veerle tot 6u (we zijn getrained in vroeg opstaan). Na ons ontbijt hebben we de uren van de ferry tussen Iloilo en Jordan (Guimaras) opgezocht en besloten om te vertrekken. We reden met een taxi tot aan de haven van Iloilo. Gelukkig kregen we hulp bij het verkrijgen van de kaartjes en het vinden van de juiste boot. De boottocht van Iloilo naar Jordan duurde ongeveer 20 minuten. Daar aangekomen merkten we dat er geen strand dichtbij was. We kregen een trycicle-rit aangeboden door iemand die rondleidingen geeft op het eiland voor 1500 pesos (25euro). Voor dit bedrag heeft de vriendelijke man ons naar verschillende interessante plekjes gebracht.
Onze eerste stop was ’the smallest plaza’ een klein pleintje met standbeeld. Hier liet hij zijn fotokunsten voor het eerst zien 🙂
Vervolgens reden we naar ’the woods’ een bos dat ooit is aangeplant door mensen (dus geen natuurlijk woud). De bomen zijn hier zeer hoog en smal. Er was een mooi paars insect, maar na even bevragen blijkt het pijnlijke beten te geven, dus toch maar wat afstand gehouden.
De derde bezienswaardigheid was een lokaal klooster. Uit respect hebben we hier geen foto’s genomen. Binnenin het klooster waren monniken bezig met geschriften. Het was hier heel stil en rustig, een welgekomen afwisseling na zo lang het geluid van het brommertje te horen.
Hierna zijn gaan eten in een lokaal restaurant, waar men mangopizza serveert. Guimaras staat bekend voor de mangoplantages, waar ze de zoetste mango’s van de Fillipijnen kweken. Veerle vond dat deze pizza niet naar mango smaakte, maar Danaë vond van wel, smaken verschillen 😀 Het was in ieder geval een heel lekkere pizza! 🙂
Vervolgens zijn we naar de oudste vuurtoren van Guimaras gereden, the Guisi Lighthouse. Deze werd in gebruik genomen in 1857. Ondertussen werd hij vervangen door een nieuwer exemplaar, dat er vlak naast staat, maar de oude vuurtoren hebben ze laten staan.
De trycicle ride tussen al deze plaatsen was een avontuur op zich. Het ging bergop en bergaf, aan toch wel wat snelheid, met veel putten in de weg. De trycicle is open aan de zijkanten en je zit vlak boven de grond. Danaë zat steeds vanachter, wat voor extra avontuur zorgde met de voeten vlak boven de grond. Af en toe kon de brommer het maar net aan, zo bergop, en moest de gids rechtop naar voor leunen om de klim tot boven te halen. Veerle kon niet kiezen tussen ogen toe (want te eng), of ogen open (want je moet toch zien wat er gebeurt), dus was het 1 oog open en 1 oog toe, en de zetel platknijpen.
Van aan de vuurtoren hebben we een avontuurlijke wandeling naar het strand gemaakt. Hiervoor hebben we op een richel vlak tegen de rotsen gewandeld, en veel trappen gedaan (of toch iets wat op een trap moest lijken). Danaë ging een paar keer bijna onderuit, maar kon zich toch nog wat rechthouden. Het strand was heel rustig, en paradijselijk omdat het zo afgelegen was. Er was prachtig helder water, zonder enge beesten. Hier hebben we een paar uur gezwommen en naar speciale stenen gezocht (voor Danaë haar collectie). Als enige blanke mensen vielen we heel erg op aan het strand, en er werden veel (ongevraagde) foto’s genomen. We begrepen dat het voor hen heel ongebruikelijk was om blanke mensen te zien, maar op den duur werd het toch een beetje vervelend. Gelukkig werd het later na de middag heel rustig op het strand, en konden we nog een paar uur ongestoord genieten van de natuurpracht.
De gids is al die tijd boven op de berg bij zijn tricycle op ons blijven wachten. Hij heeft ons mee teruggenomen naar Jordan (de haven), deze rit duurde ongeveer 50 minuten. We hebben onze gids uitvoerig bedankt en fooi gegeven omdat hij ons echt een heel toffe dag bezorgd heeft en de hele dag bij ons is gebleven, en voor ons gezorgd heeft. PS: Hij was een enthousiaste en bekwame fotograaf, wat heel plezant was, hij maakte er echt zijn werk van!
Daarna was het nog een korte boottocht naar Iloilo haven. En na nog een taxirit kwamen we moe, maar heel voldaan (en een beetje rozig-bruin) aan in ons huis.
Nu (22u00) wacht ons een korte nacht, want vannacht om 03u30 staat de wekker zodat we om 04u00 kunnen vertrekken met het busje naar de haven aan de andere kant van ons eiland. Daar vertrekken we om 08u30 met de boot om te eilandhoppen tussen de Gigantes eilanden.
Het is vrijdag en het einde van onze eerste twee weken van de stage in West Visayas State University Hospital.
We hebben hier veel gezien, veel ontdekt en veel geleerd. We hebben een warm afscheid gekregen van het personeel en kunnen ons weekend met een goed gevoel inzetten.
Af en toe moeten we hier ook administratieve zaken regelen, zo hebben we deze namiddag geld ingewisseld, en hebben we inkopen gedaan bij de apotheek om vervolgens te voet terug te keren naar het huis. Ook laten we hier wekelijks onze was doen in een lokale wasserij (de lokale economie steunen), dat was ook een korte wandeling. Naast de wasserij is een ijssalon, daar zijn we bij deze veel te hete temperaturen (35°C) ook even gepasseerd voor een lekker ijsje 😀 De naam van het ijssalon is Happy Endings 😀 meteen een blije afsluiter van de werkweek 🙂
Ook een grappig momentje deze middag in de taxi: de zetel volgde mee de laatste mode en was assortie met onze kledij 😀
Dit weekend gaan we een uitstap doen naar Guimaras en naar Islas de Gigantes. er zullen ongetwijfeld veel foto’s volgen. 🙂
Ik ga jullie wat meer vertellen over de afdeling ‘general surgery’ in het West Visayas State University hospital te Iloilo. Vanwege privacy redenen kan ik bij deze post geen foto’s toevoegen.
De afdeling General surgery is een grote open zaal met +- 50 bedden. De ruimte is onderverdeeld in twee door een halve muur waar je kan overkijken. Deze verdeling werd vroeger ( voor de corona periode ) gemaakt voor de scheiding van mannen en vrouwen. Vandaag deze dag is er geen scheiding meer tussen man en vrouw maar tussen de diagnose.
Als je een gebroken been, arm, heup, .. hebt dan lig je aan de kant van ‘ORTHO’. Als je een geperforeerde darm, gezwel ter hoogte van adomen,… hebt dan wordt je gelegd aan de kant van ‘GENERAL’. Op beide kanten liggen zowel mannen als vrouwen als kinderen door elkaar.
In tegenstelling tot de ICU van Veerle is mijn afdeling meer ouderwets, niet voorzien van airco, bedden- en infuusstaanders zijn roest en ouderwets. Doordat de afdeling een grote zaal is is er weinig tot geen privacy. Men kan gebruik maken van ‘gordijnen op wieltjes, maar dit is alles behalve gemakkelijk.
Takenverdeling: Hier in het ziekenhuis/ op mijn afdeling zijn er verschillende functies. Allereerst heb je de hoofdverpleegkundige die alles in het oog houd, naar meetings gaat, bijspringt wanneer het druk is, … Vervolgens hebben we de verpleegkundige. Per shift zijn er 3 à 4 verpleegkundigen aanwezig. Zij staan vooral in voor de medicatie, vragen beantwoorden van de familie en heel veel papierwerk. Dan hebben we nurse aids. Zij helpen de verpleegkundige met het in orde maken van papierwerk,… Hierna hebben we de ‘medical students’. Zij prikken de infusen, plaatsen de maagsondes, … Ook zijn er zoals Veerle en ik studenten verpleegkundige die de glycemies opvolgen, vitale parameters nemen,… En dan als laatste hebben we de familie. Hier in de Filipijnen rekenen ze veel op de familie. De familie gaat onder andere naar de apotheker om medicatie/ medisch materiaal, doet de hygiënische zorgen, eenvoudige wondzorgen, … .
Uit deze twee weken stage haal ik dat de mensen hier heel warm zijn. Personeel wil net zoals bij ons de patiënten op de eerste plaats zetten. De familie, vrienden en dierbaren hebben alles over voor de patiënten ( zelfs slapen in de niet comfortabele bedden ). Alsook dat hoofdverpleegkundige heel aanspreekbaar zijn.
