Hey iedereen,
Ik ga jullie wat meer vertellen over mijn eerste week op ICU (Intensive Care Unit) in West Visayas State University Medical Centre. In het ziekenhuis mogen geen foto’s genomen worden, dus geen foto’s deze keer 🙂
De ICU is hier onderverdeeld in 4 delen:
-Medical ICU (7 bedden)
-Surgical ICU (4 bedden)
-Pediatric ICU (3 bedden)
-Isolation ICU (4 bedden)
De 3 eerste zijn in een grote open zaal, met gordijnen tussen de bedden. De verpleegpost is een oude tafel die tussen de ICU’s staat.
Ik sta vooral op Medical ICU, maar ga soms ook eens kijken op de andere ICU’s.
Momenteel liggen er op Medical ICU 6 patiënten:
-een 44-jarige man die uit schrik voor hoge kosten heel lang heeft gewacht om naar het ziekenhuis te gaan en in coma ligt met sepsis + miliaire TBC, en hierbij jammer genoeg ook een hersenbloeding heeft gedaan.
-2 patiënten die urosepsis hebben ontwikkeld na heel lang wachten om hulp te zoeken bij een urineweginfectie.
-iemand die herstellend is van een CVA
-een patiënt met een linker bundeltakblok
-iemand die juist een CVA gedaan heeft.
In vergelijking met de rest van het ziekenhuis is het hier vrij modern (maar toch nog heel anders dan bij ons). Er is monitoring van vitale functies, beademingstoestellen, spuitpompen. Het is ook 1 van de enige afdelingen waar een aansluiting aan de muur is voor zuurstof, de rest van het ziekenhuis werkt nog met zuurstofflessen.
Het materiaal is wel vrij verouderd en veel van het materiaal is defect: in de gang staat een lange rij machines die kapot zijn. Echter is men hier heel inventief om alles gedaan te krijgen, en men bereddert zich met de apparatuur die wel nog werkt.
Er is geen centraal computersysteem. Bijna alles staat nog handgeschreven op papier. Af en toe zit er een geprint verslag tussen. De dossiers zitten in clipboards. Hierin zitten:
-documenten met reden van opname, voorlopige diagnosen en definitieve diagnosen
-formulieren met written consent
-documenten waarop verpleging hun observaties schrijft, met daarna ruimte voor de artsen om de behandeling/onderzoeken/medicatie/medicatiewijzigingen neer te schrijven.
-geschreven documenten met vochtinname en vochtuitscheiding
-briefjes van labo-uitslagen
-uitslagen van onderzoeken
Familie van de patiënten heeft een heel grote rol. Zij staan mee in voor de zorg van hun zieke familielid en brengen eten mee (er is geen maaltijdbedeling van het ziekenhuis naar de patiënt). Zij wassen de zieke, of helpen mee met de assistent bij het wassen. Ze installeren de patiënt ook zelf voor de maaltijd. Ook zorgen zij ervoor dat de medicatie en de materialen voor de patiënt worden aangekocht (vb spuiten, katheters,…). Zij helpen hun dierbare om alles zo comfortabel mogelijk te maken. Familie mag ook de hele dag door bij de patiënt, er zijn wel officiële bezoekuren, maar op ICU is de familie altijd welkom.
Verpleging heeft hier een iets andere taakverdeling dan in België. Ze staan in voor:
-Medicatiebedeling: Er is geen computersysteem zoals bij ons. De dokter schrijft de medicatie voor in het dossier. De vpk schrijft de medicatie over op briefjes (1 geneesmiddel per tijdstip per briefje), op dit briefje staat de naam van de patiënt, naam geneesmiddel, dosis, tijdstippen, toedieningswijze.
Er is een houten rekje met 12 rode onderverdelingen per uur voor de nachturen, en 12 zwarte onderverdelingen per uur voor de daguren. De briefjes gaan in de vakjes met de betreffende uren, en worden daar niet gesorteerd per patiënt. Per uur wordt de medicatie voorbereid voor alle patiënten en ook toegediend, de medicatiebedeling gaat dus de hele dag door.
-Voedseltoediening voor patiënten die zelf niet kunnen eten. Dit gebeurt niet met voedingspompen. De vpk sluit de spuit aan op de maagsonde en vult deze spuit met vloeibare voeding (zonder de stamper), door de spuit hoog boven de patiënt te tillen (en zo te blijven staan) kan via de zwaartekracht de voeding in de patiënt lopen. Dit proces kost vrij veel tijd, en de spuit moet meerdere keren hervuld worden. Alle andere patiënten moeten gevoed worden door familie/mantelzorgers, en moeten zelf eten voorzien.
-Het patiëntendossier invullen: alle gegevens worden manueel neergeschreven.
-De familie/patiënten te woord staan. Patiënten hebben geen beloproep. Als zij, of hun omgeving, een vraag hebben komt de familie tot aan de tafel waar de vpk zit voor administratie om hun vraag te stellen. Als de vpk bezig is met medicatie moeten ze wachten.
-Schrijven van ‘charge slips’: dit zijn briefjes waarop alle kosten staan die gemaakt worden voor de patiënt: vb bij afname van bloed:
-de handeling van bloedafname zelf
-gebruikt materiaal voor afname van bloed
-kosten van het labo om tot de resultaten te komen
–>worden allemaal aangerekend per onderzoek (vb voor zowel kalium als RBC als ijzer) via een charge slip.
Deze charge slips worden in 3-voud opgemaakt, en de familie van de patiënt moet telkens met 1 exemplaar naar de cashier beneden om de rekeningen te vereffenen.
-Materiaal dat door de apotheek of door familie van de patiënten wordt meegebracht opbergen.
-Ze worden bijgestaan door assistent verpleegkundigen: deze nemen de parameters, legen urineopvangsystemen, vervangen inco-materiaal, doen wondzorgen.
-Ook zijn ze het aanspreekpunt voor de assistent-verpleegkundigen wanneer de parameters van een patiënt afwijken.
-De verpleegkundige op ICU staat er alleen voor voor al deze taken, en de zorg voor 7 patiënten. Er is 1 verpleegkundige voor de medische ICU per shift.
Heel veel materiaal wordt hergebruikt, ook zaken die wij niet zouden hergebruiken. Maar in het achterhoofd houdend dat het gros van de Fillipino’s heel arm is, en een ziekenhuisopname vaak een financieel drama is, heb ik er wel begrip voor dat ze de kosten zo laag mogelijk proberen houden. Ze zijn hier heel goed in ecologisch en economisch werken, en ze denken heel goed na bij hun handelingen om alles zo zuiver mogelijk te houden. Ik denk dat niet alle handelingen even veilig zijn, maar op deze manier is er meer kans dat de patiënten de behandeling kunnen betalen die ze nodig hebben. Een bedenking die ik wel bij mezelf gemaakt heb is dat er niet wordt stilgestaan bij het welzijn van de mantelzorgers, en of zij niet overbevraagd worden.
Er wordt van ons als student verwacht dat we een observerende rol aannemen. Dit is een groot verschil met een stage in een ziekenhuis/WZC/GGZ in België, waar we als studenten niet snel genoeg kunnen rondlopen om alles gedaan te krijgen. Verpleegkundigen hier geven hun taken niet snel uit handen, ze zijn verantwoordelijk voor wat wij als student doen, en hebben schrik om hun licentie te verliezen. Laatstejaars studenten arts mogen soms wel bloed prikken of kleine handelingen uitvoeren, maar zelfs dat is heel beperkt.
Momenteel probeer ik om goed mee te zijn in de dossiers, heel veel vragen te stellen en een extra paar handen te zijn bij zaken die niet zo vlot lopen: vb de vpk voedde een patiënt via maagkatheter, maar de voeding van de dag ervoor zat nog in de maag, hierdoor kwam de voeding via de mond er terug uit. Snel handschoenen aangedaan en papier genomen om alles op te vangen terwijl de vpk een oplossing zocht voor de gevulde spuit die ze nog in de hoogte had en niet zomaar kon neerleggen. Of het heel snel te gaan melden wanneer er iets afwijkend is op een monitor.
Fingers crossed dat dit voldoende vertrouwen kan geven om volgende week wat praktijkoefening te krijgen. Momenteel wijzen ze steeds naar de stoel en zeggen: Please, sit ma’am.
Uit deze eerste week stage onthou ik vooral de warme zorg. Patiënten worden verzorgd en omringd door dierbaren. Het personeel, hoe overbevraagd ook blijft heel rustig en begaan met de patiënten.
Ook de artsen komen iedere dag langs om te kijken hoe het met de patiënten gaat. Besmetting of niet, zij gaan gewoon binnen, en luisteren naar hun patiënten. Zij doen ook meer dan alleen onderzoeken of opvolgen. Zo staat de neuroloog zelf in om de taken te doen die bij ons door de kinesist zouden gedaan worden (vb spieroefeningen om het herstel te bevorderen na CVA).
Het blijft mij ook bij dat patiënten zelf geen vragen stellen aan de verpleging of de assistenten, ze willen hen niet tot last zijn en zullen eerder de pijn afbijten en wachten tot hun familielid er is om om hulp te vragen.
Bij sommige patiënten is het heel schrijnend dat zij in zo slechte papieren zitten doordat ze zo lang gewacht hebben om hulp te zoeken omdat ze de zorg niet kunnen betalen.
De regering heeft wel Philhealth in het leven geroepen, waardoor zorg betaalbaarder geworden is, maar de mentaliteit om niet naar de dokter of het ziekenhuis te gaan zit er stevig ingebakken bij de Filipino’s.
Het was een week met veel indrukken.
Vandaag ook een overdracht van vroege naar late shift bijgewoond, maar het was in Hiligaynon (de lokale taal) 😀
Slaapwel vanuit Iloilo <3
Groetjes, Veerle
